No Exit

 در مجازی، پسر/مردها پایِ مطالبِ دختر/خانم‌ ها، بچه می‌شوند. اظهارنظرهای سطحی می‌کنند، زود خودشان را فاش می‌کنند، و حتا بعضی در خودآگاه یا ناخودآگاه‌شان این‌گونه آشکار سازی را رفتاری کاملن صحیح و ضروری در زندگی‌ می‌انگارند؛ همچون فرمانی که به ایشان می‌گوید: " باید در پیشِ زن‌ها عریان و راحت بود". حال آنکه این آگاهی و عقیده که اتفاقن ممکن است نتیجه‌ی تجاربِ این آقایان باشد، آن‌ها را تا میزانِ زیادی در چشمِ خانم‌ها معمولی( و به اصطلاح تیپیکال) می‌کند. همین مورد را البته به سادگی در اندازه‌های وسیع‌تر، ارتباط‌هایِ غیرمجازی و حتا تا عاشق‌شدن، می‌توان تعمیم داد.

 برای روشن‌تر شدنِ موضوع، کافی‌ست نگاهی به بخشِ نظراتِ مطلبِ یک خانمی بیندازید، شاهدِ نظراتِ "کاملن از سرِ بی‌گناهیِ" آقایانِ حاظر باشید. رویِ خود را برنگردانید و خود را بهتر نپندازید، این شما هستید. اگر تا اندازه‌ای وجدان داشته باشید یک‌سانیِ خود را با این آقایان اقرار می‌کنید، با این همه، یادآوریِ این نکته آزاردهنده‌ست، چرا که " آن بچه‌شدن ها و اظهارنظراتِ سطحی"، نمی‌تواند خودِ واقعی شما باشد؛ نه رفتاری سرزده از آنچه واقعن درونِ شماست و تصویرِ عمقِ شما؛ بلکه تنها راهِ فراری به سویِ مکانی را‌حت‌تر و خوش. پس ما مردها از زن‌ها برایِ خودمان سرزمین و راهِ فراری ساختیم که کمترین شباهتی به خودمان و شناختِمان از این دنیا ندارد... این‌که آن راهِ فرار( که زن است) به وقتش یقه‌ی ما را خواهد گرفت به کنار؛ ممطئن باشید تا وقتی بچه‌گانه رفتار می‌کنید در نگاهِ زن‌ها نیز بچه می‌نمایید؛ معجزه‌ای نمی‌شود.